娄底:第四轮巡察发现问题144个

Перихел — точка во орбитата на астрономскиот об?ект, каде што то? е на?блиску до сво?от орбитален фокус.
Според Првиот Кеплеров закон, сите планети, комети и астероиди во Сончевиот Систем имаат приближно[а] елиптични орбити околу Сонцето.[1] Оттука, об?ектот ко?што орбитира има на?блиска и на?далечна точка од об?ектот околу ко? се движи. Секо?а екстремна вредност е позната како апсида. Орбиталното занесува?е ?а мери сплесканоста на орбитата, односно отстапува?ето од совршен круг.
Потекло на поимот
[уреди | уреди извор]Поимот ?перихел“ потекнува од старогрчките зборови περ? (пери), со значе?е ?блиску“, и ?λιο? (хелиос), со значе?е ?Сонце“.
Основни формули
[уреди | уреди извор]Полупречникот на перихелот се пресметува со помош на формулата:
- ,
каде:
- a — голема полуоска; и
- е — орбитално занесува?е.
Брзината во перихелот се пресметува со формулата:
- ,
каде:
- G — гравитациска константа;
- М — Сончева маса;
- a — голема полуоска; и
- е — орбитално занесува?е.
Сончев Систем
[уреди | уреди извор]Зем?а
[уреди | уреди извор]Перихелот на Зем?ата се случува на расто?ание од 147.098.291 км од Сонцето, што е на околу 2,5 милиони км помалку од средното расто?ание до Сонцето. Зем?ата се нао?а во перихел на 2-3 ?ануари, во просек 13 дена по краткодневицата.[2]
Други планети
[уреди | уреди извор]Перихелот и останатите планети во Сончевиот Систем согласно информациите на НАСА се случува на следните расто?ани?а:[3]
- Меркур — 46.001.009 км;
- Венера — 107.476.170 км;
- Марс — 206.655.215 км;
- ?упитер — 740.679.835 км;
- Сатурн — 1.349.823.615 км;
- Уран — 2.734.998.229 км; и
- Нептун — 4.459.753.056 км.
Прецеси?а на перихелот
[уреди | уреди извор]Параметрите на орбитите на планетите во Сончевиот Систем со тек на време претрпуваат бавни измени како последица на заемоде?ството на планетите. Впрочем, оската на орбитата постепено се ниша (во орбиталната рамнина) на страната на орбиталното движе?е и со тоа се поместува и перихелот. Ваквата по?ава се нарекува ?прецеси?а на перихелот“ (видете на анимици?ата десно). Перихелот на Меркур се вра?а во почетната состо?ба на секои 260 ил?ади зем?ени години, додека истиот период за ?упитер изнесува околу 300 ил?ади години.[4]
Во средината на 19 век, астрономите откриле дека укажаното поместува?е на перихелот на Меркур се случува нешто побрзо отколку што е предвидено со ?утновиот закон за гравитаци?ата. Подоцна, слична аномали?а била откриена и во движе?ето на други небесни тела. Причината за оваа аномали?а се об?аснува со општата теори?а за релативноста, при што од равенството за релативноста произлегува поместува?ето коешто фактички се наб?удува. Дополнително поместува?е, т.е. ?релативна поправка“, била пресметана и утврдена и за други планети и астероиди.[5]
Поврзано
[уреди | уреди извор]Белешки
[уреди | уреди извор]- а Се вели дека орбитата на астрономскиот об?ект е ?приближно“ елиптична, затоа што орбиталното движе?е не завршува онаму каде што започнало поради прецеси?а.
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ ?Introductory Astronomy: Ellipses“. Washington State University.
- ↑ ?Датуми на рамнодневица, сонцесто?, перихел и афел на Зем?ата во периодот 2000—2020“. Архивирано од изворникот на 2025-08-04. Посетено на 2025-08-04.
- ↑ ?Solar System Exploration: Planets: Comparison Chart“. Архивирано од изворникот на 2025-08-04. Посетено на 2025-08-04.
- ↑ Субботин М. Ф. Введение в теоретическую астрономию. — М.: Наука, 1968. — С. 65.
- ↑ Kevin Brown (2012). ?Anomalous Precessions“. Reflections on Relativity (англиски). Посетено на 14 април 2014.
Литература
[уреди | уреди извор]- Богородский А. Ф. Всемирное тяготения. — Киев: Наукова думка, 1971. — 351 с.
- Роузвер Н. Т. Перигелий Меркурия. От Леверье до Эйнштейна = Mercury's perihelion. From Le Verrier to Einstein. — М.: Мир, 1985. — 244 с.
- Субботин М. Ф. Введение в теоретическую астрономию. — М.: Наука, 1968. — С. 58—67.